تــــو كــﮧ مــــے دونــســتــــے مــن تــكــیــﮧ گــاه مــحــكــمــتــم

بــگــــو بــا مــن دیــگــــﮧ چــــرا دِ آخــــﮧ نــوكــرتــــم

مــن كــﮧ هــــر دقــیــقـَـم وابــســتــﮧ بــــﮧ دقــیــقــﮧ ے تــــو بــــود

مــن كــﮧ حـَـتــــے لــبــاس تـَـنــم بــــﮧ ســلــیــقــﮧ ے تــــو بــــود …

بـــرای تصـــاحبت نمـی جنگـــم !

احاطــه ات نمی کنـــم تــا مــال مــن شـــوی!

بـا رقیـــبان نمی جنگـــم !

بـــه قـــول دکتــــر انوشـــه کــه می گفـــت :

عشـــق تملـــک نیـــست ، تعلــــق اســـت!

ولـــی اگـــر بیایــی و بمانـــی،

بـــرای بــا تـــو مانـــدن ، بــا دنیــــا می جنـــگم . . .

کـسـی چـه مـی دانــد ؟

شاید روزی بیاید که حال من هم خوب شود …

هــوا خـــوب شـــود …

عــشــق خــوب شــود …

و تـــــو …

خــــوب مــن شـــوی

یک شبی مجنون نمازش را شکست /

بی وضو در کوچه ی لیلا نشست /

گفت : یارب از چه خوارم کرده ای ؟ /

 بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟ /

مرد این بازیچه دیگر نیستم /

این تو و لیلای تو ، من نیستم /

گفت ای دیوانه ، لیلایت منم /

در رگت پنهان و پیدایت منم /

 سال ها با جور لیلایت ساختی /

دیدمش ... تنم لرزید دلم خواست محو تماشایش باشم ؛

دلم خواست تا آخر عمر به او خیره باشم دلم خواست ...

 اما این شرم نگذاشت ؛ چون بنفشه ای سر به زیر افکندم ؛

 به زمین خیره شدم و او به آرامی از کنارم گذر کرد ؛

 با خطی از عطر دورم حصار کشید این دلخواه ترین اسارتی است ؛

 که عادلانه ترین حکمش حبس ابد من است